In het najaar kwam het voorbij op Twitter. De Afsluitdijkrun. Met de bus van A (Zurich) naar B (Den Oever) en dan van B naar A lopen. 30 kilometer, immer gerade aus (zie ook foto). Naar het noordoosten om de kans op tegenwind te minimaliseren. Er staat immers altijd (zuid)westenwind in ons land, niet? Zeker in maart. Snel met mijn loopmaatje Bart ingeschreven en daarna gewoon lekker lopen.
Nu liep ik tijdens de Florijnloop begin januari een vervelende hamstringblessure op. Die zette me -in combinatie met een griep- een aantal weken langs de kant. Door manuele therapie was ik binnen een paar dagen! weer hersteld en het lopen ging zo goed dat ik weer aan De Dijk begon te denken. Een paar lange testlopen versterkten het vertrouwen, zij het dat het tempo wel omlaag moest. Normaal gesproken dacht ik aan net wat sneller dan 5.00/km maar nu zouden we op tempo 5.15 gaan lopen en dan maar volhouden.
Vorige week brak dan eindelijk de lente door en tijdens een fietstocht met blote benen, had ik al visioenen van lopen in de zon, korte broek en misschien wel singlet. Lekker lentebriesje in de rug, dan zou het moeten lukken. Maar ik was nog niet thuis of iemand gaf de voorspelling voor zondag door: rond het vriespunt, sneeuw, windkracht 5-7 en het ergst van alles: uit het Noordoosten. Au, dat was andere koek. Na een paar dagen blééf de voorspelling zo en dus zou het echt zo zijn. En het was zondag zo.
Je kunt dan gaan piepen en/of jezelf terugtrekken. Een andere, de betere, optie is om het gewoon maar aan te gaan en te zien hoe het loopt. Geen eindtijd als doel, maar een streeftijd/-snelheid om aan te houden. 5.20 - 5.25, daarop zouden we weggaan en in een zo groot mogelijke groep blijven lopen. Krachten sparen en verdelen en dan gewoon die tocht uitlopen.
Het autoritje met Bart er naar toe was zoals altijd geanimeerd. Beetje kletsen, grappen maken en ook zien dat het best aardig weer was. Droog, een heeeel bleek zonnetje en geen sneeuw. De wind leek ook mee te vallen. Uiteraard waren we veel te vroeg op de startplaats, maar we kletsten wat links en rechts met andere lopers, die we veelal via Twitter leerden kennen. Het was een super relaxed sfeertje. Ook in de bus naar Den Oever. Grapjes, galgenhumor, want het was duidelijk dat dit geen eitje zou worden. Op de het vertrekpunt stond een snijdende harde noordoostenwind. Je hield het nog geen vijf seconden vol zonder te rillen en huiveren. Dat voorspelde weinig goeds. De warming up was kort. Met een laag starttempo zouden we vanzelf wel verantwoord de spieren opwarmen. We gingen van start
Lees verder in het volgende blogje
Geen opmerkingen :
Een reactie posten