Eerste moesten Stephan, Jeroen, Willem en Nico nog naar het vliegveld. Het idee was om 7.00 uur snel ontbijten en dan in de auto. Helaas was de communicatie gisteren niet goed verlopen en bleken we niet terecht te kunnen. De tijd van 8.30 stond vast. Het gaf was stof tot discussie en toen de manager ook nog eens de indruk kreeg dat we zonder betalen weg wilden gaan was de sfeer niet echt optimaal. Gelukkig kon Nico dat herstellen en keerde de rust weer terug.
Frans reed de mannen naar Girona (klein uurtje rijden) wat mij de gelegenheid gaf om de bagage en fietsen van de hotelkamers te halen en beneden klaar te zetten. Dat gaf heel was zweetdruppels natuurlijk, maar binnen een half uurtje was het wel gepiept. En ik kon wel ontbijten en eerlijk is eerlijk: het buffet was voortreffelijk.
Nadat Frans terug was gekomen ontbeet hij ook nog even en daarna laadden we de auto in. Dat ging gestaag en vlot en tegen een uur of elf konden we wegrijden. Ruim vier uur naar de voet van de Ventoux. Muziek aan, vertrouwd als broers omdat we al zoveel samen hebben gereden. En de Toyota was natuurlijk een hele fijne reisauto. Buiten liep de temperatuur al snel op. Eenmaal in de Provence aangeland was het 38 graden. Pff. Iets te warm om een zware inspanning te leveren.
De omgeving van de Ventoux is bekend terrein. Mazan, Caromb, Carpentras, Mormoiron en natuurlijk Bédoin zijn vertrouwde plaatsjes. Onze B&B lag en was fenomenaal. Uitzicht op de Ventoux, zwembadje (alleen Frans maakte een snelle duik), prima bedden en goede voorzieningen. Het duurde even voor we terecht konden, maar het was de moeite waard.
We besloten nog een paar uur rust te nemen en aan het begin van de avond te gaan rijden. Het gaf ons ook de kans om Tom Dumoulin een fraaie bergetappe in Andorra te zien winnen. Rond 18.00 zaten we op de fiets. Nog dik 30 graden, maar we waren helemaal klaar voor de klim.
In Bédoin vulden we onze bidons nog maar eens bij. Geen kraantje,maar duurbetaald fleswater. ik neem het niemand kwalijk. Als je dorp maandenlang wordt overspoeld door wielertoeristen wil je daar ook iets aan verdienen. Ik nam ook alvast een gelletje en daar zou ik later spijt van krijgen.
De eerste kilometers reden we samen op, maar ik had goede benen. Waar ik in de Pyreneeën elke keer rustig begon zat nu het tempo er goed op. En een stelletje Belgische wielertoeristen hadden brommertje als ploegleider dat heel veel herrie maakte. In dé bocht bij St Estève, waar het bos begon, beet ik de man toe dat ik dat echt niet kon waarderen. Of het de reden was dat het daarna stil bleef weet ik niet, maar het effect was positief.
De eerste kilometers in het bos zijn zwaar, maar het ging zo soepel dat ik nog twee tanden over kon houden. En dus reed ik een heerlijke klim. Halverwege het bos voelde ik mijn maag rammelen en nam ik mijn tweede, en laatste gelletje. Eigenlijk te vroeg en ik had ook behoefte aan iets vasters. Heb je dertig jaar ervaring, neem je toch te weinig eten mee, terwijl ik altijd net te veel meeneem. De weg stond al vol met campers voor de Tour, die over vier! dagen zou passeren. Maar niemand die snel even iets te eten kon/wilde geven.
Na Chalet Reyard schakelde ik nog wat groter en reed ik hele stukken rond de 20 km/h. En dat kon ik lang volhouden. Wow! Dat is de oogst van een dik half jaar goed trainen, kilometers maken, '300W+ blokken' rijden op de hometrainer, beetje kilo's verliezen en een fantastische week met veel cols in de benen. Barstensvol moraal reed ik het laatste stuk. De angst voor een hongerklop verdween pas in de laatste kilometer, dat was het enige smetje, dat nerveuze gedoe met eten. Was niet nodig geweest met een doos vol gelletjes bij me.
Eenmaal boven bleek dat in ongeveer 100 minuten onderweg was geweest. Mijn doel was het segment onder de 1.40 te rijden dat is me gelukt. Maar vooral het gemak waarmee ik naar boven reed stelde me zo tevreden. Dit was toch wel een fraai hoogtepunt van het seizoen. Wel was ik zonder water en eten nu en begon het al aardig af te koelen. Frans was nog niet in zicht en de winkeltjes waren dicht. Dan maar bij een stel Engelsen water en brood snaaien. Die waren wel heel aardig en sneu voor hen dat de Tour een paar dagen later niet zou komen,
Na een tijdje kwam ook Frans naar boven en hij had het zwaar gehad. Maar ook hij had genoten van de klim. Het blijft toch een bijzondere berg waar het dit keer ook opvallend rustig was.
Dat gold zeker voor de afdaling. We zijn in 21 km slechts twee auto's tegengekomen. De weg voor onszelf dus maar met de zon in het gezicht was het in het eerste stuk wel goed opletten. Eenmaal in de bossen hadden we vrij zicht en konden we goed los gaan. Deze afdaling is sowieso al episch maar vandaag al helemaal. Om beurten namen we de kop, elkaar ruimte gevend en volledig vertrouwend op de signalen en bewegingen van elkaar. Dit was weer een mooie broederervaring.
In Malaucène aangekomen was het druk en heerste een uitgelaten sfeer. Oh ja: Frankrijk speelde de finale van het EK Voetbal tegen Portugal. Volstrekt niet interessant, zeker niet na zo'n heerlijke vakantieweek. We sloegen wat blikjes in bij een pizzeria en Frans had een goed idee om daar wat te eten. Ware het niet dat het al donker begon te worden en we nog 15 km naar onze B&B moesten fietsen. Dus liever naar Mazan rijden en kijken of daar wat open was.
Zo gezegd zo gedaan. Het was nu helemaal uitgestorven op de wegen. En gelukkig hadden we allebei licht op onze fietsen; toch een veiliger gevoel. Begeleid door een concert van cigales en een zoete geur die de Provence zo uniek maakt viel er een deken van geluk over ons heen. Dit zo te kunnen en mogen meemaken en samen te beleven. Mooi ook dat we dat gevoel ook op hetzelfde moment hadden.
Inderdaad was er nog een pizzeria in Mazan open. Weliswaar geen voetbal op een scherm, maar wel heel vriendelijke bediening en aardige terrasgenoten. De sfeer was minder uitgelaten dan in Malaucène, dat wel. Nog een fijne afsluiter van een prachtige dag, die een mogelijk kater-gevoel [omdat P16 ten einde was] de wind uit de zeilen nam.
In het pikkedonker reden we de laatste vier kilometer naar onze B&B en zagen daar nog Portugal vlak voor tijd de Fransen vloeren. Dat scheelde weer een paar toeterende auto's, die we in Tarascon nog wel hadden gehoord nadat de Duitsers in de halve finale waren verslagen. Rond middernacht gingen we slapen na een laatste blik op de Ventoux en de sterrenhemel. Op deze plek wil ik zéker nog eens terugkomen. Wat een fraaie bonusdag was dit!
De route van de dag en de Relive-animatie
De volgende dag reden we na een ontbijtje en wat inkopen bij de biologische boer die de B&B exploiteerde, in één ruk naar Rotterdam terug. Dat wil zeggen: Frans heeft het grootste deel gereden. Daar werden we onthaald op een heerlijke maaltijd en gezelschap van Christel, Willem, Ditte, Jort en de VdH (die mij kwam ophalen). Alles leek al ver achter ons.
Het heeft ook even geduurd voor ik de rust vond om alles in een blog te zetten. De eerste ervaringen waren op Facebook gezet. Maar door alles weer op te schrijven kwamen ook de herinneringen weer terug. Hopelijk geldt dat ook voor de direct betrokkenen.
1 opmerking :
Je hebt fantastisch gereden Stefan. In het bos was je na 2 minuten al helemaal uit m'n zicht. Afdaling samen was een mooi ballet. Waardige afsluiting.
Een reactie posten